19 augustus 2021

Als life coach ben ik natuurlijk een wandelend voorbeeld van hoe je uitdagingen en veranderingen in het leven evenwichtig en met de juiste tools aanpakt. Practice what you preach, right? Ik had dan ook nooit durven vermoeden dat mijn geduld -nota bene een van mijn stokpaardjes- vlak voor het online gaan van mijn business, bijna was opgedroogd.

Aan het begin van de lente verloor ik door een dom ongeluk mijn adoptiehond Dante. Mijn Spaanse galgo rende op een losloopveld vrolijk achter Cooper, mijn golden retriever aan. En kwam bij het dollen verkeerd terecht.

A freak accident, zoals ze dat zo mooi in de VS zeggen. Lang verhaal kort: Dante had vreselijk veel pijn en uit scans bleek dat zijn nek was gebroken. We konden niets anders doen dan hem laten inslapen. Hij was pas een half jaar bij ons en had zich ondanks zijn traumatische verleden, razendsnel aangepast en was de gedroomde adoptiehond.

Zijn dood maakte dat ik een mentale update kreeg van de intensiteit en scherpte van oeverloos verdriet. Ik was even vergeten hoe dat alweer voelde. Iets met een dolk in je hart en traanklieren die overuren draaien.

Vinnie

Ondanks mijn verse hartzeer besliste ik al snel dat ik opnieuw een galgo uit Spanje zou adopteren. Ik kon maanden blijven treuren, maar daar hielp ik niemand mee. Niet mijzelf, niet mijn kinderen, mijn vriend of onze nieuwe toekomstige hond, en ook niet de duizenden honden die in Spanje jaarlijks en masse worden gedumpt, gemarteld of gedood.

En dus kwam Vinnie in ons leven, een anderhalf jaar oude reu.

Glanzend zwart, mager als een lat, goofy als een malle en onwetend als een puppy.

Een superlieve schat die maar wat graag knuffelde en bij ons wilde zijn. Zo’n aanhankelijke hond, ik had -alweer- de jackpot gewonnen!

Verlatingsangst

Totdat duidelijk werd dat zijn aandoenlijke aanhankelijkheid een vermomming bleek voor zijn verlatingsangst.

Ik kon me amper een paar meter in huis verplaatsen of meneer stond al naast me.

Zwaan kleef aan.

Even voor twee minuten naar het toilet?

De galgo piepte luidkeels.

Simpele activiteiten zoals snel de wasmachine vullen of de bedden opmaken?

Zijn warme flanken plakten dankzij 70 centimeter schofthoogte acuut aan mijn bovenbeen.

Vinnie werd mijn schaduw.

Ravage

Hem de eerste keer alleen laten met grote broer voor snelle boodschappen in de buurtsuper, leverde een ware ravage in mijn woonkamer op. In de twintig minuten die ik weg was, had hij alles wat hij kon grijpen gegrepen en vermorzeld of in ieder geval vervormd.

Notitieboekjes, pennen, slippers, de vaatdoek, tijdschriften, de bonusfolder van Appie… Bovendien was mijn Koozo design loungebank (het enige dure object dat ik mezelf had gepermitteerd in de laatste vijf jaar hard buffelen) voorzien van een vers plasje.

Ik voelde verdriet en boosheid. En verlangde (ja ik geef het toe) terug naar de onbezorgde tijd met Dante. Waardoor ik me nog slechter voelde. Want geheid dat Vinnie dat natuurlijk zou oppikken. Slecht baasje was ik!

Roedelleider

Alleen was ík niet het baasje. Want waar ik zijn gepiep en immer alerte blik eerst nog interpreteerde als zijn angst dat ik hem zou verlaten, bleek na een vruchtbaar gesprek met een hondencoach, dat het net omgedraaid was.

Vinnie had zichzelf als roedelleider uitgeroepen en verkeerde in de veronderstelling dat hij thuis de hele toko runde. Als ik wegging, was hij doodongerust waar ik, zijn kindje, wel niet uithing.

Het bewijs voor de theorie waren de plasjes die hij als geursporen hier en daar op de vloer deponeerde tijdens mijn afwezigheid. Zodat ik hem snel kon ruiken en dus snel thuis zou komen.

Dus moesten de rollen worden omgedraaid: ik moest me gaan opwerpen als roedelleider…

Nieuwe gewoonte

Gelukkig had de coach daar een handige toolbox bomvol technieken, tips en trucs voor.

Die allemaal effectief zijn, op voorwaarde dat je ze op álle cruciale momenten en élke dag herhaalt. Zodat je van al die handelingen samen een nieuwe gewoonte maakt.

Dat vraagt niet alleen om consequente inzet, alertheid en actie, maar vooral om immense hoeveelheden engelengeduld.

Het bleek een ware beproeving, want elke mogelijke emotie is in dit proces bij mij al de revue gepasseerd.

Teleurstelling als ik weer twee passen achteruit moest zetten.

Frustratie omdat het voor mijn gevoel zo traag ging.

Onzekerheid over de vraag of al die energie die ik erin stak, ook wel zou lonen…

Alles is mindset

Maar… ik merkte wél verschil, al ben ik er nog (lang?) niet. Want inmiddels is mijn Spanjaard minder nerveus, houdt hij me niet meer continu in de gaten en heeft hij meer zelfvertrouwen.

Vinnie is steeds minder mijn schaduw en steeds meer mijn spiegel.

Eigenlijk is het supersimpel:

als ik beslis om goedgemutst en geduldig met hem mijn dag te starten, gaat hij mee in dat gevoel.

Ben ik geïrriteerd en ongeduldig, dan kan ik er vergif op innemen dat onze dag niet soepel verloopt.

Uiteindelijk is alles mindset.

Instant oplossingen

Een theorie die niet alleen geldt voor het project engelengeduld dat met lange, zwarte puberpoten door mijn huis dendert, maar voor álle gedragsveranderingen die we willen doorvoeren.

We willen snelle instant oplossingen zonder pijn.

We zitten niet te wachten op mislukkingen.

Of op alweer vallen en opnieuw de draad weer oppakken.

Op drie stappen vooruitzetten en weer twee stappen achteruitgaan.

Of te maken krijgen met machteloosheid, teleurstelling, verdriet en ongeduld.

Toch is de kans groot dat jij daar ook mee te maken krijgt als je korte metten wil maken met een rotgewoonte. Het hoort erbij. Des te zoeter smaakt de victorie als je straks terugblikt op je succesvolle missie. Want de aanhouder wint.

En maak het jezelf gemakkelijk en doe net als ik: schakel een coach in die je ondersteunt, tools geeft, je op je blinde vlekken wijst en aanmoedigt op momenten dat je denkt dat het je niet gaat lukken of als je geduld op lijkt.

Ik ken nog een goede coach met veel geduld. Boek een vrijblijvende call van 45 minuten met haar, die is nog gratis ook.

Spreek ik je snel?