23 december 2021

Vanmorgen belde ik via Zoom met een goede vriendin. Eigenlijk hadden we vorige week al afgesproken om dat te doen, maar ik kreeg het even niet opgebracht. Ondanks dat ik echt wel nood had aan een klankbord. Aan háár klankbord. Omdat ze me door en door kent en niet gelijk staat te zwaaien met oplossingen en adviezen. Maar ik zei het af.

Ik had een gierende deadline voor een artikel dat absoluut af moest. Maar de belangrijkste reden had niets met die deadline te maken. Want ondanks het feit dat ik een rasechte positivo ben, liep ik de laatste week een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Daar waren verschillende redenen voor.

De belangrijkste was het plotse overlijden van een goede vriendin. Kerngezond was ze. Vol met leven, vol met plannen. Een hersenbloeding maakte daar binnen een paar dagen korte metten mee. En zo liet ze haar gezin, familie, collega’s, vriendinnen en vele kennissen achter. Met open mond en oeverloos verdriet. En het besef dat je leven in a split second zomaar voorbij kan zijn.

Ook voelde ik voor het eerst in mijn leven gemis aan zonlicht en warmte. November en december leken donkerder dan ooit. Terwijl ik de laatste ben die aan het begin van de herfst alles opzijschuift om snel snel een lichttherapie-lamp te scoren om gebrek aan daglicht te compenseren. Of een weekje Sharm-el-Sheikh boekt voor extra vitamine D. Sowieso ben ik elke dag een paar keer buiten met mijn honden, maar het licht kwam dit jaar veel minder goed binnen dan andere jaren, zo leek het wel.

Bovendien keek ik in deze laatste decembermaand terug op een jaar waarin ik naar mijn gevoel maar weinig had gerealiseerd (wat niet klopt, maar laat ik het erop houden dat ik niet in mijn beste doen was 😉). Al mijn plannen gingen tergend traag, zo veroordeelde ik mezelf. En van dat geswitch tussen mijn journalistieke opdrachten, de NLP Practitioner opleiding en het opbouwen van mijn coachpraktijk, werd ik soms horendol. Altijd maar wisselende prioriteiten. Altijd wel ergens aan werken, maar altijd met een schuin oog op alweer een volgende taak op mijn to-do-lijst.

Ik was oprecht blij toen ik vanmorgen mijn vriendin op mijn telefoonscherm zag verschijnen. En waar ik normaal vaak eerst haar uitvoerig aan het woord laat over alles wat haar beroert, maakte ik deze keer dankbaar gebruik van haar openingszin: ‘Zo, nu wil ik tot in detail weten hoe het met jóu gaat’.

Het kwam er allemaal uit. Het verdriet over de vriendin, het soms hobbelige carrièrepad, de ratrace van elke dag, mijn kwetsbaarheid…

Ooit noemde een collegaatje mij de Queen of Resilience, de koningin van de veerkracht. Maar ik voelde me nu allesbehalve koningin. En al helemaal niet veerkrachtig. De rek was er even uit.

Maar terwijl ik zo mijn hart luchtte, gebeurde er iets magisch: de zwaarte nam af en ik voelde mezelf lichter worden. In alle drukte, tussen al die deadlines, het geren en geregel, was ik iets heel basaals vergeten: stil te staan. Even naar binnen keren. Benoemen wat er scheelt. Jezelf toestaan dat je je af en toe crappy voelt. En vooral: ik was vergeten wat vaker mijn gevoelens en ervaringen te delen met anderen.

Want ik merk dan dat wat mij raakt of bezighoudt, vaak herkenbaar is voor de ander. Oh heb jij dat ook?! Ik voel precies hetzelfde! Of: Ik heb dat ook meegemaakt! Van binnen doe ik dan altijd een klein vreugdedansje. Natuurlijk niet omdat ik blij ben met de troubles van die ander. Maar wel omdat ik blijkbaar toch niet zo gek, raar of overdreven emotioneel ben als ik denk. Verstandelijk weet ik dat wel, maar mijn gevoel hobbelt er vaak maar wat achteraan.

Juist door je hart te luchten, kan je gevoel weer beter mee met je verstand. Plus door je verhaal te delen, is er meteen meer verbinding met de mensen om je heen. Ook al is het in deze gekke coronatijden met z’n beperkingen vaak via Zoom. Of op anderhalve meter afstand. Of via de telefoon. Je gedachten en gevoelens blijven daardoor niet eindeloos rondjes draaien in je hoofd maar krijgen een plek erbuiten. Daardoor kun je ze gemakkelijker benoemen én de zwaarte eraf halen. Met meer lucht en licht in je hoofd én meer veerkracht als resultaat.

Ook nood aan een lichter hart? Met deze kleine acties versterk je al direct je incasseringsvermogen 💪

* Durf je kwetsbaar op te stellen. De kans op lieve reacties en begrip is honderdmaal groter dan afwijzing.
* Blijf niet (net als ik) te lang alleen met je ziel onder je arm lopen en deel wat er op je hart ligt.
* Even geen vriendin/moeder/partner/geduldige collega in de buurt? Schrijf het van je af in een schriftje, journal of dagboek.
* Geef vaker aandacht aan dingen die wél goed lopen en waarvoor je dankbaar bent in plaats van je focus te leggen op negatieve ervaringen.
* Ga na wat je van verdriet of moeilijke momenten kan leren en hoe je erdoor kan groeien.
* Dat ervaar je sneller dankzij stiltemomenten: ga de natuur in, mediteer of sluit gewoon even voor vijf minuten je ogen als je achter je bureau zit.
* En vooral: besef dat je niet alles in je eentje kan oplossen. En maak een Zoom-afspraak met mij: je mag drie kwartier lang voor nop je hart bij mij luchten. Gegarandeerd dat je je daarna een stuk lichter voelt. Wel zo fijn in deze laatste dagen van het jaar.

Ik wens je alvast een magisch mooi kerstfeest en een prachtig 2022!🎄🌟